Minister nie mógł nakazać zapłaty podatku
Minister Finansów nie mógł określić w drodze rozporządzenia kategorii podmiotów zobowiązanych do zapłaty podatku akcyzowego innych niż określone w ustawie.
Takie rozwiązanie jest niezgodne z Konstytucją.
Tak wynika z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 lipca 2009 r., wydanego po rozpoznaniu skargi Konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowo Handlowego "Autosir" sp. z o.o.
Trybunał Konstytucyjny orzekł w nim, że przepisy: §18 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego z dnia 16 grudnia 1998 r., §18 ust. l pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego z dnia 15 grudnia 1999 r., §19 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego z dnia 22 grudnia 2000 r., w związku z art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, są niezgodne z art. 64 ust. 3 w zw. z art. 84 i art. 217 Konstytucji.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Przepisy zaskarżone w sprawie utraciły już moc obowiązującą. Trybunał stwierdził jednak, że zachodzi konieczność wydania orzeczenia z uwagi na ochronę konstytucyjnych wolności i praw skarżącego.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wskazane przepisy rozporządzeń wyznaczały podmioty podatku akcyzowego inne niż określone w ustawie, czyli wkroczyły w materię ustawową. Z tego względu są niezgodne z art. 64 ust. 3 w związku z art. 84 i 217 Konstytucji.
Trybunał przypomniał, że podobny pogląd w zakresie przepisów rozporządzenia z 1998 r. został wyrażony wcześniej w wyrokach w sprawach P 7/2000 oraz SK 35/2002.
W związku z tym, że zaskarżone przepisy rozporządzeń zostały uznane za niezgodne z art. 217 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny uznał za zbędne rozważanie naruszenia przez te przepisy art. 92 ust. 1 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zbędne jest także badanie zgodności zaskarżonych przepisów z art. 21 Konstytucji wobec orzeczenia o ich niezgodności z wzorcem bardziej szczegółowym, tj. z art. 64 Konstytucji.
Trybunał uznał wzorzec konstytucyjności z art. 31 ust. 3 Konstytucji za nieadekwatny w sprawie, która dotyczy prawa daninowego. Stwierdził także, że skarżące przedsiębiorstwo nie wyjaśniło w uzasadnieniu złożonej skargi, w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszyły jego prawa i wolności wynikające z powołanych jako wzorce przepisów art. 2 Konstytucji oraz art. 22 Konstytucji. W tym zakresie postępowanie zostało umorzone jako niedopuszczalne.
Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że orzekając o niezgodności zaskarżonych przepisów z Konstytucją nie przesądza w ten sposób, że skarżące przedsiębiorstwo doznało rzeczywistego uszczerbku majątkowego w wyniku obciążenia obowiązkiem podatkowym z naruszeniem Konstytucji.
Stosownie do art. 190 ust. 4 Konstytucji, o skutkach wyroku będą rozstrzygać właściwe organy, trybie i na zasadach w określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania.
Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw (SK 49/2006).
